mehr licht

Barwy mojej rzeczywistości przesuwają się w stronę fioletu.
Zupełnie jakby nagle wszystkie galaktyki rozmyśliły się i zapragnęły wrócić do pierwotnej jedności.

podstawy tkactwa

Śmiechem zszywamy kawałki odrębnych rzeczywistości.
Mocny ścieg, a tak lekko biegnie.
Od czasu do czasu szarpiemy nagle, każde w swoją stronę.
Tkaniny trzeszczą niepokojąco,
ale obrzeża naszych światów trzymają się razem.
Zataczamy półokrąg,  łapczywie chwytamy oddech,
po czym snujemy wspólny wątek.

Ilość powtórzeń wyjaśnia ból brzucha.

pamiętaj

nigdy nie pytaj mnie, dlaczego milczę.
to pytanie jest zwiastunem końca.

(odpowiedź nie daje zrozumienia
         gdyby jednak, to
zrozumienie nie niesie ukojenia
         gdyby jednak, to
ukojenie nie przyspiesza uwolnienia)